Jan Mayen – vulkanøya i ishavet

Årets fyrste polarkveld gjekk av stabelen fredag 15. februar, og nok ein gong var det fullt hus på Ishavsmuseet. Denne kvelden var det Jan Mayen som var i fokus, og foredragshaldarar var Svein Ove Flaten og Rune Aamelfot. Tradisjonen tru var det også middagsservering etter foredraget, og museumsstyrar Webjørn Landmark kokte selkjøtgryte til 50 personar.

Fungerande styreleiar Harald Knutsen ønskte dei 145 frammøtte velkomne, og var glad for at så mange møtte opp denne fredagen. Han kommenterte at 2012, som var 100-års jubileet til Ishavsmuseet Aarvak, var eit år som sette fleire rekordar, mellom anna var det besøksrekord for museet. Knutsen håper at det gode frammøtet vil halde fram også i 2013.

Den norske, arktiske øya i Nordishavet er delvis tildekt av ein isbre, og har verdas nordlegaste aktive vulkan, Beerenberg. Beerenberg er også med sine 2277 m.o.h eit av Noregs høgaste fjell. Men Jan Mayen er først og fremst viktig for sine vêr- og radiostasjonar. Jan Mayen fekk norsk suverenitet i 1929, men allereide i 1922 vart deler av øya okkupert av Meteorologisk Institutt på vegner av Noreg. Det er nok mange i nærområdet her som har eit forhold til øya, m.a. har fleire ishavsskuter vore der på ulike oppdrag. Den kjende ishavsskuta ”Veslekari” vart i 1941 brukt til å frakte utstyr til øya, då verksemda av den meteorologiske stasjonen vart starta opp att etter at den vart brent ned året før, i frykt for tyske angrep under krigen. I 1959 var både ”Polarhav” og ”Polarbjørn” brukte til å frakte utstyr til Jan Mayen, då NATO starta utbygginga av ein LORAN-A og ein LORAN-C-stasjon.

Svein Ove Flaten er i dag driftsteknikar ved Sunnmøre Museum, men var i 2007-2008 stasjonert på forsvarets stasjon på Jan Mayen, som vedlikehaldsleiar. Han kunne fortelle at det er 18 personar som er stasjonert der i gangen, og det er ikkje lov å vere der lenger enn 6-12 månadar i slengen. Det er éin flyplass på øya, der forsvaret sine fly kan lande, og det går som oftast 2-3 månadar mellom kvart fly som landar. Kystvakta kjem til Jan Mayen ein gong i året med forsyningar, aggregat, o.l. Alt av søppel vert sendt til fastlandet, då det ikkje er lovleg å brenne noko som helst på vulkanøya. Sjølv om øya er nettopp dette, ei vulkanøy, så påpeikar Flaten at der er veldig fin natur, og eit spennande dyreliv. Dei ser m.a mykje kval, og ein gong fann dei eit stort kvalkadaver som var skylt i land, og kvalbardane som Ishavsmuseet har utstilt er faktisk i frå den kvalen. Sandefjord museum har også nokre bein frå kvalen. Det spesielle landskapet på øya ser mest ut som eit månelandskap, som skiftar mellom snø- og sandstormar. Jan Mayen har ingen havn, ikkje ei vindstille bukt der båtane kan ankre opp. Dei kan gå i land berre dersom veret er bra. Der veks ikkje gras, kun litt mose. Det einaste som fins av tre der borte, er drivved. Eggøya er alltid svart, og det ryk i frå bakken. Så snøen legg seg ikkje der. Svein Ove fortel at det er mange idyllar å oppsøke på øya, og dei som er stasjonerte der er ofte ute på tur.

Beerenberg er i dag ein aktiv vulkan, og det siste utbrotet var i 1985. Vidare i foredraget sitt viser Flaten ein film frå 1970, som viser eit stort vulkanutbrot. Fram til 1970 trudde forskarane at vulkanen var utbrend. Det er framleis jevne jordskjelv på øya, og i fjor sommar var det eit skjelv som målte 6,6 på Richters skala. Dette er truleg det sterkaste som har vore der. Interessant var det også å sjå ein film heilt i frå 1934, og dette skal vere fyrste gong det er filma frå Jan Mayen. Då var der forskarar som gjorde geologiske og botaniske undersøkingar.

Rune Aamelfot arbeidar til vanleg i Ålesund som tannteknikar. Men han har ein lidenskap for fotturar, og har nærmast vakse opp i sunnmørsfjella. I 2009 meldte han seg på ein ekspedisjon til Jan Mayen, via Eco Expeditions. Målet var toppen av Beerenberg. Turen starta i Moskenes, der Rune og dei andre deltakarane gjekk om bord i ein seglbåt som skulle ta dei over til Jan Mayen. Deretter var det ein guida klatretur opp Beerenberg. Aamelfot kunne fortelle at dei etablerte ein sokalla ”base camp” på 1000 m.o.h, som vart basen deira under klatreturen. I polare strøk er det lyst heile døgnet, og dei fleste ekspedisjonar bruker å styre døgnet slik dei vil. Dette gjorde dei også på denne turen, og Rune seier at dei kunne starte å gå tidleg morgon, eller dei kunne drøye det utover kvelden. Han fortel også at det var ein sosial tur, og han vart godt kjend med personar frå ulike land som også hadde meldt seg på.

Både filmane og lysbileta vi fekk sjå i løpet av kvelden, viste ein spektakulær natur vi ikkje kan sjå så mange andre stadar. Eit norsk månelandskap, ein aktiv vulkan, og ei spennande historie. Dei frammøtte fekk eit innblikk i eit kapittel av norsk historie som mange kanskje ikkje veit så mykje om. Som Nordahl Grieg ein gong sa om Jan Mayen; ”det stykke Norge som tiden aldri fikk satt sin fot på”.

Havet og ishavets kvinner

På sjølvaste kvinnedagen 8. mars er det kvinnene som står i fokus på Ishavsmuseet. Nærare bestemt havets og ishavets kvinner.

Det nærmar seg datoen for då skutene drog på selfangst i Vesterisen, og under årets avseilarfest på Ishavsmuseet vil fokuset vere på kvinnene som sat igjen heime etter å ha vore aktive under klargjeringa før mannen kunne reise ut. 

Alt av utstyr skulle finnast fram og berast om bord. Eit omfattande arbeid, og eit yrande liv på kaiene med så mange skuter som skulle av garde. Ungane klatra i riggen og hadde store forventningar til at deira tur skulle kome. Gamlekarane fann seg stadig ærend ned på kaiene for og sjå til at alt var som det skulle. Men kvinnene måtte halde seg litt på avstand. Dette var ikkje deira plass. Kvelden før avreise var det ofte «avseilarfest». På årets avseilarfest skal kvinnene fram. 

Det er Leo Oterhals som vitjar Ishavsmuseet fredag 8. mars kl. 19.00 med foredrag om havets kvinner. Leo er ein godt kjend forfattar og kunstnar som blei født på øya Gossen i Aukra kommune. Oterhals' forfattarskap dreier seg i hovudsak om norsk kysthistorie, lokalhistorie, fangst og fiske. Han burde vite kva han snakkar om Leo, med 26 utgitte bøker om emnet. Som ei opptakt til hundreårsjubileet for full kvinneleg stemmerett i Noreg, kom Oterhals i fjor haust med boka «Havlandets kvinner», ei oppfølging av boka «Havets døtrer» som kom ut i 2004. Begge desse omhandlar sterke kvinner i mannsdominerte kystmiljø. 

Gjennom sine mange bøker har Oterhals kome tett på historiene om mennene som dreiv selfangst og var med på dei polare ekspedisjonane. Som i f.eks boka «Polhav» der han kjem tett på Sunnmørspionerane, Skjærvakongen, Runne Johan, «Banna-Bjønn», Brødrene Brandal, Pilskog-karane, Schelderup og mange fleire. Leo Oterhals si interesse for kyst- og polarhistorie vart tidleg vekt. –Som gutunge stod eg og såg på seglskutene som sette loggen for Bjørnsund fyr. Og gjennom eteren kunne eg høyre han Bernt Brandal og han Kristoffer Marø snakke. Dei var mine barndoms heltar, seier Leo. 

-Peter S. Brandal var med på å sette eit frø, dei tok seg ein båt, heiste eit segl, reiste til Grønland og Vesterisen – og skapte ei næring. I ei av visene sine spør poeten Jan Eggum «Kvar er alle heltane?», og Leo meiner han har svaret. –Reis til Brandal, gå inn på Ishavsmuseet og studer historia der. Dei verkelege heltane finn de i vår nære polarhistorie og nokre av dei er kvinner. 

Avseilarkvelden vert avslutta med skikkeleg ishavskost. 

På menyen denne fredagen står saltkjøtt, flesk og erter. Påmelding til Ishavsmuseet ved middagsservering. 

T. 700 92 004 – E. webjorn@ishavsmuseet.no 

Kvelden startar kl. 19.00. 

Bill foredrag kr. 100,- Bill foredrag og middag kr. 250,- 

Jubelår for Ishavsmuseet.

2012 vart ein stor suksess-sesong for Ishavsmuseet. I det første driftsåret utan museumskonsolidering kan museet vise til fleire nye rekordar. Omlag 10.000 menneske var innom dørene til museet i fjor, og dette er ei auke på 75 prosent i høve til 2011 sesongen, og det klart største besøkstalet for Ishavsmuseet nokon gong.

Dagleg leiar Webjørn Landmark jublar over dei gode besøkstala. Det er eit stort tal, og ein viktig milepæl å nå 10.000 besøk på eit år, seier han.

Formidling av historia som Ishavsmuseet syner fram er det viktigaste for oss på museet, og dette har vi lukkast stort med i 2012. Satsinga på foredragskveldar med ulike polare tema har også vore ein stor suksess, og vil halde fram med jamne mellomrom i 2013, lovar Webjørn Landmark.

Ein stor del av auka i 2012 kjem av fleire anløp av turistbussar. Det er svært gledeleg for oss at fleire reiseoperatørar vel å stoppe på Brandal, fortel Landmark. Tilgang til kai ved museet har også gjort det lettare for skyssbåtar å besøke museet med passasjerar frå cruisbåtane som anløper Ålesund.

Den store auka i besøkstal gav også nye omsetjingsrekordar, og museet kan vise til ei omsetjingsauke på 93 prosent i 2012.

Også dette er svært gledelege tal, seier Landmark, som også har stor tru på at 2013 skal verte eit nytt stort år for Ishavsmuseet.

Naturlegvis var jubileet til Aarvak 100 år med på å auke tala for 2012, men også i 2013 skal Ishavsmuseet presentere fleire nyhende med opning av tre nye utstillingar. Deriblant del to av utstillinga Ragnar Thorseth –Levd liv som har opning 1. mai.

Fornying er viktig for Ishavsmuseet, og siste åra har vi skifta ut og fornya mykje av utstillingane. Mykje nytt vil også skje på denne fronten både i 2013 og 2014.

Ny polarbok frå Ishavsmuseet

Ny polarbok frå Ishavsmuseet:

«Soga om Aarvak»

Ishavsmuseet er ute med bok nr. seks i serien «Skuter av tre – mannskap av jern».

 «Soga om Aarvak» fortel den spektakulære historia om ishavsskuta Aarvak som fyller 100 år i år. 100 år med dramatikk, finevêrs dagar, og med skjemt og alvor i isøydet. Historia om dei modige menn som velde livet på ishavet, og om gutane som nykonfirmerte mønstra på Aarvak. Utan eit snev av tvil i sjela kasta dei loss og reiste ifrå sine kjære.

Boka fortel om gode turar på selfangst og på sildefiske. Om sumar-ekspedisjonar til Nordaust-Grønland og om harde tørn i skruisen. Om korleis det gjekk til då «Aarvak» vart utrusta til trålfiske, og om då 27 isbjørnar redda provianten då dei vart liggande faste tre veker OPPE på isen. Eit 60 års minne er også med: dagboka til Aarvak frå ulykkesåret 1952 fortel om korleis mannskapet på Aarvak opplevde stormen og leitinga etter dei sakna.

I denne boka kan du lese historiene. Fortalt av dei som sjølv var med Aarvak. Dei som fekk kjenne på kroppen kva det ville seie å vere fangstmann i isen. Dei som opplevde stormane, uvêr, og å sitje fast i skruis. Dei som hadde familiar, koner og mødre heime som venta i uvisse på om dei kom attende like heile.

Forfattarar i boka er mellom andre: Johannes Alme, Anna Josefin Jønsson, Beathe Holstad, Webjørn Landmark, med fleire.

«Soga om Aarvak» inneheld også utdrag av dagbøker heilt tilbake til starten i 1912, fram til siste ishavstur i 1981. Vi får vere med på ein seglas gjennom 100 år. Odd Bjørklo, reiar for Aarvak i ei 13 års-periode, fortel til Johannes Alme i eige kapittel i boka om Aarvak sine år i Balsfjord frå 1968 til 1981.

Mange har lang fartstid om bord i Aarvak. Fleire av dei får vi møte i boka. Mellom andre Asbjørn Saunes som kan fortelje at Aarvak, det vart heimen min det!

Anna J. Jønsson har gjort intervju med Terje Valderhaug som fortel om korleis det var å vere på trålfiske med ishavsskuta Aarvak, og Beathe Holstad skriv om førstereisguten som fikk brota hand då ein isfot slo inn i roret. Dette berre nokre av kapitla i boka.

Avslutningsvis fortel boka om korleis det var då 80 mannskapsmedlemer igjen mønstra på Aarvak til 100 års feiring i september 2012.

Aarvak tek oss i dag framleis med på eventyr, no som museumsskute ved Ishavsmuseet på Brandal. Ho står der som eit levande minnesmerke over kvardagsheltane som kjempa mot isen og vêrgudane i det kalde nord.

Ho er i dag med på å synleggjere, og fortelje om den viktige historia om selfangstnæringa på Sunnmøre.

Format: A4, full farge trykk, med godt over 200 autentiske foto.

Johanne Moen

Då ishavsnæringa hadde si storheitstid på Brandal, var det ikkje berre dei som skulle på ishavet som hadde ei tøff tid i vente. For heime sat dei som måtte vinke farvel til sine kjære, til faren sin, broren sin, sonen sin og andre som dei var glad i. Heime sat dei igjen, og dei kunne ikkje gjere anna enn å håpe på at dei kom tilbake, denne gangen også. Isflaket har møtt Johanne Moen, som budde i Brandal på denne tida. Ho hadde ein far som var skipper, og brødre som var i ishavet. Og ho var 15 år då krigen braut ut i 1940.

Johanne Moen huskar den dag i dag kjensla ho hadde då skutene var klargjorde og kasta loss. Fullt utrusta og med eit spent mannskap la dei i frå kai og drog ut på havet. Då hang ho ut gjennom vindauget sitt og gret, for der for dei, dei som ho var glad i. Tårene rann uansett, for det var tungt å sitte igjen å vite at livet på ishavet det var hardt, og det var mykje som kunne gå gale. Aldri vite om dei kom tilbake. Johanne fortel at med ein gong skutene drog, begynte dei heime å engste seg, vere spente på korleis det gjekk med karane i isen. Ho var einaste jenta i søskenflokken, så det var ho og mora som sat igjen. Faren, Matias Brandal, var skipper. Ho var vand med at han reiste, ho visste ikkje om anna.

            - Det var verre når begge brødrene mine skulle på ishavet. Eg vart liksom åleine igjen då. Då stod eg i vindauget mitt og gret, for det var så trist då dei drog. Eg var spent heile tida mens dei var vekke. Spesielt den ”store gongen” fortel Johanne.

Den ”store gongen” var i 1940, då Brandalsskutene skulle til New Foundland på fangst. Dit skulle også skuter frå nord. Men undervegs møtte dei på ein orkan. Det var tre skuter nordfrå som kom i havsnød under denne orkanen, ”Isfjell”, ”Saltdalingen” og ”Nyken”. Desse trengte hjelp, og Brandalsskutene ”Polaris” og ”Polarbjørn”, der brødrene til Johanne var ombord, var med på å berge desse skutene. Dei greidde ikkje å berge alle, ”Nyken” forsvann sporlaust, men bergingsarbeidet brandølingane var med på, gjorde at dei fekk medalje med gamle ordførar Riise på Hareid rådhus.

            - Det var forferdelig trist å sitte heime når ein visste at skuter hadde kome i havsnød under orkanen. Og ikkje vite korleis det gjekk med brødrene mine og med Brandalsskutene. Vi sat rundt radioen ”Huldra” og lytta spent om det var noko nytt. Eg var 15 år og gjekk på folkeksulen, men eg hugsar at tankane mine var like mykje heime, eg var heile tida spent og engstelig. Det var ei fæl tid vi var gjennom med New Foundlandsturen.

Dette var i 1940, og det var også dette året andre verdskrig braut ut. Tyskland okkuperte Noreg, og også Brandal. All selfangst stoppa opp, og dei skutene som var ute då krigen braut ut, dei fekk ikkje kome tilbake. Begge brødrene til Johanne var på ishavet då dette hendte. Ein var med ”Polaris” og den andre var med ”Polarbjørn”, og dei var vekke under heile krigen. Ho såg ikkje dei på fem år! Det var mange brandølingar som også var i isen då, og som heller ikkje fekk kome til Brandal igjen før krigen var over. Ho fortel at brødrene tok på seg jobbar i Canada under krigen, og dei måtte eigentleg ta dei tilbuda som kom for å klare seg.

            - Eg hugsar så godt den dagen då dei skulle kome tilbake til Brandal etter krigen! På den tida tjente eg hjå Josefine på Bøen, som var tanta til mi mor. Ei snill og god dame. Den dagen fekk eg fri for å ta i mot skutene når dei kom til land. Folk samla seg for å sjå, og nokre gjekk på fjellet, på Skolma, for å sjå når skutene kom inn Breisundet. På kaia venta spente familier, spente på om deira sine kom tilbake. Eg og mi familie stod og skulle ta i mot brødrene mine. Og inn til land kom skutene, ribba for seil, skadde og hardt medtekne. Men dei kom. Endeleg.

Den kjensla av å sjå igjen både skuter og mannskap, etter fem år, etter ein verdskrig, må vere nesten ubeskrivelig. Det er vanskeleg for oss å forestille oss korleis livet var på den tida, i ei aktiv ishavsbygd som Brandal var då. Med skutene som kom og drog, livet på ishavet, og usikkerheita heime. Då skutene kom tilbake etter krigen, var det ikkje alle som kom den dagen. Nokre blei igjen i Amerika for å jobbe der, og nokre kom ikkje tilbake i det heile tatt. Johanne fortel at det gjekk bra med begge brødrene hennar, men det var berre den eine broren som kom til Brandal den dagen. Den andre var med på ”Polaris”, men gjekk over på ei anna skute som skulle kome seinare. På  ”Polaris” blei han utsatt for brann då dei var utanfor Island, då ei kanne med bensin tok fyr ombord skuta.

            Det var ei tung tid desse åra, men det var slik livet var. Livet var ishavet for veldig mange i Brandal. Johanne fortel at sjølv om det var tungt når skutene reiste, var det også godt når dei kom tilbake. Det var mange skuter frå Brandal, og kveldane når dei kom tilbake var det alltid fest og moro. Og det var stas å få vere saman med dei kjekke skutekarane som liksom hadde ”prøvd livet” på ishavet! Då var det gjensynsglede og takknemligheit for at det hadde gått bra, denne gangen også.

I dag er Johanne blitt 87 år, men ho hugsar alt om korleis det var å vekse opp i ei ishavsbygd. Ho fortel denne historia med tårer i augene og stor innlevelse, og det er ikkje vanskeleg å forstå at dette er eit viktig tema for Johanne. Ho er veldig interessert i ishavet og historia, og det er jo naturlig når ein har vakse opp med det, vakse opp i ei familie der nokre haddet det som yrke. Ho synest det er viktig at denne historia, dette livet, aldri går i gløymeboka, og ho har opplevd ting ho aldri kjem til å gløyme.

            - Det er lett å sjå på skutene at dei har fått hard medfart og blitt skada, men ein kan ikkje alltid sjå det på mannskapet. Mange sleit i ettertid. Min far hadde ei skute som forliste, dette var i 1920 før eg vart fødd, men han vart aldri den same igjen etter det. Han for aldri i isen meir, men tok seg helder jobb på Svalbard. Der arbeidde han i Ny Ålesund med utsendingar og kolgruvedrift. Og klart det var tungt for oss som sat igjen heime og ikkje visste korleis det gjekk med dei som var på ishavet. Mi mor drømte mykje, hadde mange urolige netter og hadde det tungt. Ho sende jo sine to søner ut i det ukjende og kalde, til det harde livet i isen. Og gret det gjorde vi, kvar einaste gong vi vinka farvel til dei.

Opning av utstillinga Ragnar Thorseth –LEVD LIV.

Mange veit at Roald Amundsen flaug over Nordpolen i lag med Umberto Nobile i 1926. Men det er nok færre som hugsar kva den første nordmannen heiter som tok seg fram til Nordpolen på havisen og sette føtene på sjølve polpunktet. Det var Ragnar Thorseth som gjorde det. 

Men det er truleg ikkje allment kjent. Det ville Ishavsmuseet gjere noko med. I fjor vinter vende derfor Webjørn Landmark ved Ishavsmuseet seg til Ragnar Thorseth med spørsmål om å lage utstilling på materiell etter turen til Nordpolen sidan det i 2012 også var 30 år sidan dei nådde fram. 

I sommar bestemte Ragnar Thorseth seg for å gi utstyret frå alle ekspedisjonane sine til Ishavsmuseet.

-Han har gjort så mykje meir enn turen til Nordpolen, seier dagleg leiar ved Ishavsmuseet Webjørn Landmark.  Det meste av utstyret har til no lege i ein garasje heime hjå Thorseth. No er ting og foto samla i eit eige rom i Ishavsmuseet.  Dermed vert det lettare for alle interesserte å få innsyn i alt det Thorseth har vore med på. Og Ishavsmuseet er ein attraksjon rikare. 

Utstillinga Ragnar Thorseth –levd liv, opna 12. oktober med innbodne gjestar til stades. Sesongen ved Ishavsmuseet er over for i år, men Webjørn Landmark opplyser at museet vert ekstra ope alle dagar frå den 13. til og med den 21. oktober.Dei siste dagane har det vore hektisk aktivitet på Ishavsmuseet for å få den omfattande samlinga klar til opninga.

-Eg må presisere at eg vart spurd. Og det synest eg er ei ære. Ja, det er nesten som å få St. Olavs medalje, seier hovudpersonen sjølv.

Thorseth legg til at han trur det er ein god tanke å samle gjenstandane frå ekspedisjonane sine på ein stad. Slik at nye generasjonar kan få eit innblikk i kva han har vore med på.

Og det er sjølvsagt leiinga ved museet samde i.

Til sesongstart 1. mai neste år skal resten av utstyret frå ekspedisjonane til Thorseth vere på plass i museet. Blant effektane blir saker frå den første roturen til Shetland i 1969, turar med Saga Siglar, gjennom Nordvestpassasjen, Nordpolekspedisjonen, overvintringar og mykje anna.

Men først skal første del synast fram den komande veka. Museumsleiinga håpar på godt besøk desse dagane og lokkar også med servering av middag søndagane.Utstillinga har vorte fantastisk flott, avsluttar dagleg leiar Webjørn Landmark

Gripen av Grønland

Turid Karlsbakk

Ved midnatt mellom 13. og 14. juli 1927 la båten Hird frå land i Ålesund med seks fangstmenn om bord. Dei var klare for å erobre ukjende jaktområde på Nordaust-Grønland, og få oppfylt draumane sine om rikdom.

Men alt gjekk ikkje etter planen. Eitt år vart til to, og dei fekk prøve ut eigne grenser både fysisk og psykisk gjennom ugjestmilde møte med vintervêr.

Ein av mennene var Jonas Karlsbakk frå Mauseidvågen. Kvar dag i åra han overvintra i Eirik Raudes Land skreiv han i dagboka si.

Fullskrivne kladdebøker med vêrobservasjonar og dokumentasjon over hendingar. Dette gjev eit levande bilete av kva fangstmennene gjorde på Grønland og korleis dei overlevde i åra frå 1927 til 1930.

I 1990 var dottera, Turid Karlsbakk, så heldig å få vere med eventyraren Ragnar Thorseth på det som vart annonsert som, «ein fotosafari i spora etter dei gamle fangstmennene på Nordaust-Grønland». Dette vart hennar livs seglas.

Turid Karlsbakk frå Ørsta er fødd i 1945. Ho har no skrive boka «Gripen av Grønland» -I spora til far 63 år etter. Boka er rikt illustrert med bilete både frå Jonas og Turid sitt opphald på Grønland.

Søndag 30. september vert det boklansering med foredrag på Ishavsmuseet i Brandal. Turid held foredrag og syner fantastiske bilete frå det spanande landet der nord som hadde så mykje og seie for Sunnmøringane i fangstmannsperioden 1908-1960.

«Grønland gjer noko med deg, den som har vore der vert aldri den same meir», seier Turid. Søndag 30. september held Ishavsmuseet ope frå kl 12.00 til 17.00 med sal av kaffi, kaker og søndagsmiddag. Ta med familien og kom! Arrangementet markerar også sesongavslutning på Ishavsmuseet som har lagt bak seg ein fantastisk turist-sesong med nye besøksrekordar.